Ci gorsi, tak samo jak oprawcy, posiadali rodziny, szukali szczęścia i miłości w życiu, ale to nie miało znaczenia. Zwróćcie uwagę, że pokazanie i udowadnianie niby to cenniejszych wartości nadludzi odbywało się przy użyciu siły, przeważnie z przyłożeniem lufy pistoletu do skroni napadniętych osób. Jak sądzicie, czy jest to wymuszenie, czy szczera, kształcąca i budująca obydwie strony rozmowa? Czy w sytuacji, gdy stawia się pod murem drugą osobę, można spodziewać się od niej, innej odpowiedzi niż tylko takiej, jaką wymusza na niej ten, kto trzyma palec na spuście? No oczywiście, że nie. Zastanówcie się, czy w powyższym przykładzie zachowana jest równowaga? Jasne, że nie. Właśnie tym jest ludzkie ego. Brakiem równowagi. Nadużywane, zawsze prowadzi do kłótni, konfliktów i wojen.
-opis pochodzi ze strony internetowej autora-
Książka trafiła w moje ręce zupełnie przypadkiem. Do mojego zamówienia dorzuciłam ją w ostatnim momencie. Czy żałuję? Absolutnie nie! Mimo faktu, iż powieści tego typu, czyli rozwojowe nie są czymś po co sięgam to ta mi przypadła do gustu. W bardzo realistyczny sposób pokazała relacje rodzinne bohaterów -chwile zwątpienia i trudne decyzje moralne. Zagmatwane historie wujków głównego bohatera wciągnęły mnie do tego stopnia, że nie chciałam książki odkładać. Ważnym elementem tej książki jest przemiana wewnętrzna Witka. Zaczynamy go poznawać jak jest małym chłopcem, a kończymy gdy jest on dorosłym mężczyzną. Bardzo dokładnie widać jak jego poglądy ewaluowały. Najbardziej chyba zmieniła się jego opinia co do starszego brata. Z jednej strony go kochał, a z drugiej nie popierał tego co ten robił i tego w imię czego udzielał się politycznie.
Książka ta zawiera naprawdę wiele ciekawych aspektów i rozmyślań. Osobiście przypadła mi do gustu i spodobało mi się spojrzenie autora na świat. Polecam Wam tę powieść, szczególnie że nie jest bardzo długa, a niesie za sobą parę ciekawych wartości.
